ANETA

Sipas poemthit të  Dhionisios Sollomos
“E pashë Ksanthullën”

Mbrëmanet pashë Anetën,
Mbrëmë vonë në muzgëtim,
Tek vej të mirr galetën,
Të nisej për udhëtim.

Të fryrë velat e bardha,
Gufonin ndenë erë,
Njelloj si  pulëbardha,
Kur fluturimin merr.

Qëndronin miqtë e heshtur,
Me  gaz e turbullirë,
Ajo tundte shamizën
E thoshte lamtumirë.

Eh, atë përshëndetje,
Qendrova të kundroj,
Der’ sa nga largësia,
Nuk munda më ta shqoj.

Nuk mundja të dalloja,
Kur u largua shumë,
A ish ajo shamia,
Apo i dallgës shkulm.

Pëlhurëzë e gufuar,
Shamizë e larë në shkumë,
Tek u përlotën shokët,
Lotova edhe unë.

Nuk qaja për galetën,
Për velëzën e shkretë,
Por qaja për Anetën,
Që ikte në kurbet.

Nuk qava për galetën,
As për të bardhen velë,
Veç qava për Anetën,
Me flokun e kaçurel.