Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012



KUKUMJAÇKA
Rena M Petrou

Mbrëmë natën, nata ish e gjatë, e gjatë e pambaruar.
Një kukumjaçkë erdhi u ul në pemën pranë oborrit
dhe zuri kujën me vajtim, me vaj të zi të hidhur.

Klithma e saj rryhej në vesh, e lotë gëlonte syri.
Dhe ndjeja thellë në shpirtin tim se veç për ty vajtonte.
Po ku të vij e shkreta unë, ku të të gjej e gjora,
tani që nuk jetojmë më bashkë, të ndarë e të thërmuar?
Më the, në botë e në dynja kurrë mos të të kërkoja
dhe as për gaz e hidherim pranë teje mos afrohem!

Por sapo gdhiu ditë e re e shkoi natë e mallkuar,
mbëriti lajmi, kob i zi, tutje nga hapësirat.
Ti ndër të gjallë nuk ishe më, por ishe ndër të vdekur.
Atëhere mali drithëroi e dielli u shua
dhe zogjtë e mpirë përmbi pullaz, ndaluan fluturimin.
Dhe zemra ime u nda më dysh e sytë mu errësuan,
jeta u bë një hon i zi, gjërsa në të ti  s’ ishe.

E çë se nuk jetonim bashkë, e çë se nuk më doje,
sa kohë që shihje qiellin dhe yjet adhuroje,
pa, dashuri do gjeje gjetkë e puthje do dhuroje.
Por është mëkat, gjynah i rëndë të jesh i shtrirë, për lumë,
e sytë e tu të mos shijojnë detin dhe dallgët shkumë.

Ndaj dhe po vdes i shtrenjti im, të vi aty pranë teje.
Si të të lë n’ atë vetmi, n’ atë shurdhim rrufeje?

Shqipëroi: Arqile Garo
Janinë, dhjetor 2012



DO BEJ DJETE!...
Arqile Garo

Me ca kile përmbi peshë e ca vite mbi kuriz,
Me ca halle ca probleme, thotë heqimi: “mba përhiz!
Pre cigarin edhe pijen, ec e rend bëj gjimnastikë,
Se do veç për dhjamë të qenit, mos u mbur gjoja s’ke frikë…
Harro brumëra e dhjamra, ha perime krejt pa bukë
E në darkë për të harruar, rri sodit në facebook…”

Dola nga doktor mavria duke truar, duke sharë,
Por më vonë e pleqërova: “do nis djetë!”, i dhaç karar.
Do ti zboj veset e poshtra, verën, birën e rakinë,
Pa do bëj dhe ca ushtrime, e do ngjaj me balerin.
Ç’ ka më shumë se unë Çezari e ç’ e gjeti se mba djetë,
Kapardiset nëpër kllabe dhe  mustaqet ngrë përpjetë?!

Ndaj i venë çupat nga mprapa, i  ka rrënë në të zullapi,
Ç’ të më qasën fëmrat mua, bytha sa një fletë dollapi.
Do më shoç o miku im sa të shkojnë nja dy tre javë,
Kur të vi i kapardisur, ec e të më zeç pastaj.
Sa të shfaqë shënjat e para fjalë e shenjtë që quhet djetë…
Më vjen keq djema për juve, po kështu qënka kjo jetë.

Hajde hajde ç’ do të bëhet, të rinjve do tu bëj zbor,
Të kaloj në kadërdheme  të më flasin: “hej, Çak Nor!”
Tu plasin sytë nga zilia, rrofsh e qofsh e mira djetë,
Të më shohin udhëheqja, të më bëjnë dhe deputet…
Pse ç’ farë kanë më shumë se unë Spirua tok me Vangjelë
Kur të çaj në elegance, të tre bashkë i shkoj në tel.

Po ku ishe mor i dashur, pse i çove dëm kaq vite,
Duke ndënjur në mejhane, duke ngrënë mish edhe pite?
Futja ore me barishte, kastaveca e karotë
Dil e fol nëpër tribuna, mos të vejë talenti kot…
Isha mbrapa e pranoj, do filloj djetë edhe pikë!
Do dal dhe para pasqyrës, të bëj autokritikë…

Pa e thaçë edhe e bëra, nuk e ndaj veprën nga llafi,
Ha një kos e një banane, mu në djall të vejë pilafi!
Pi edhe një ujë nga çezma të të bëhet gjak e dhjamë,
Hiqi qafe magjistricat që të ftojnë: “ulu të hamë!”
E po të kërcitën zorrët, të piesë nëna: “ç’ ke mor djalë?!”
Mbylli veshet, hap lap topin e futu në rrjet social…

Rroftë e qoftë qytetërimi, rroftë ai që shpiku djetën!
Se dyke shtrënguar rrypin, më të plotë e ke kuletën…
Shtriju qëtë në kanape, fol me shokë edhe me miq.
Ndaj është shpikur facebook-u, lë ç’ thonë njerëzit e liq…
Lexo shkencë e politikë, merru ca me thashetheme,
Ndro kanal, a shif noj gjo… ma mirë mos ju fut k’ saj teme!

Kështu puna miq të mi, i gjeta vetës rahatin,
Se kur bëhem unë i mirë, armikut i shtoj inatin…
Ja ku jam, me barkun bosh, por në kokë kam plot idhera
Hap kompjuterin, mendoj, mbi planet të shtoj ca vlera.
Sepse kokat e mëdha, në kohë djetash kanë punuar,
Pa bënë luftëra goxha,  ndaj dhe mbetën të lëvduar.

Ja u hap ekrani blu, them në skajp ta bëj fillimin
E i bie Aspasisë, sa kish filluar gatimin…
Hapte peta për byrek, e në sobë piqte gjeldetin,
Aspasi! Si je si shkon?! Shpejt ja mbylla marifetin…
Ngrita sytë nëpër tavan, nga goditja të marr vetën,
Dhe dërgova një mesazh: “Miqtë e mi, unë nisa djetën!”…

Mblidhe mendën, bëju burrë, përballe realitetin!
Shtyp butonin në Angli thëras në bisedë Xhevdetin…
“Si je Xhot, si të venë punët, a je king, a noj çikë xhek?”
“Ah që s’ je më afër Garo, po na pjek nusja biftek,
Birrat në frigorifer janë ftohur e po presin
Ja gëzuar për se largu, se burrat njëherë veç vdesin!”

Ngula këmbë e nuk pranova, i thashë ftohtë faleminderit
Porse zorrët që përbrenda po nisnin sulmin e tmerrit…
Nuk përunjëm, nuk dorëzohem, nisa labçe të këndoj
Mor po në gojë të ma bien, unë veç vdes dhe agjeroj…
Nuk do flas me asnjëri do vozit në ndoj sajt tjetër
Hyj tek Dhimua në Athinë: “Po ku je o bukë e vjetër?!”

Ç’ ma kujton të shkretën bukë, o Dhimo nga Koshovica?
Po ja kam ndaluar vetës, të mendoj për djathë e pica!
Ore miq ore trimosha do mendojë për mua kush?!
Lëviz, thir Antigonenë: “Tungjatjeta si je Lush?”
“Këtu jam, tok me Ilirin, zbuluam një qyp të ri
E kish Pirro i Epirit, duket se mbante turshi….

Edhe neve, të gëzuar nga gjithë ky zbulim me vlerë
Ja shtruam me mish të pjekur, po pimë nga një shishe verë”…
Zot i madh si rri i qetë, lëshoi një gjemë qafirit,
Se s’ mba vetë përgjegjësinë, ja hedh Pirros së Epirit!
Shpejt o Garo ndro stacion, hiqe mendjen prej ushqimit
Së këta kanë bërë komplot, çaji telat e rrethimit…

Ku të nisëm e të vete, ku ia thotë këngës bilbili?
Para meje peshk në zgarë, nis edhe spjegon Tafili,
Merret vesh në Amerikë, andej gjegjet Antoneta
Sot bëra pasha qofte, hahen mirë ç’ është e vërteta,
Nga Athina futet Tina, e ajo nuk bën shaka
Dërgon përmës celularit, një tepsi me musaka.

Nga Athina në Alaskë, që andej në Argjentinë,
Nga Moska në Tepelenë, nga Babruja  në Prishtinë,
Kam lajthitur nga fiqiri, tepeleku po më luan,
U bë bota një kazan, që veç zjen edhe gatuan,
Me të njohur të panjohur i falën çelementesë
Ndërsa una djetëmadhi, nuk besoj se kam më shpresë.

O ju nimfa lozonjare që s’ më vdiqet në rini,
Po më thoni, ç’ farë ju bëra që ta paguaj tani?
Çava shtigje, dhashë beteja, e lëkura veç m’ u rrop,
Nuk do rri tani si kungull  të jap shpirt mbi një lap top.
Ai që e shpiku djetën u djegtë në furrat e ferrit,
Bëju trim Arqile djali… nisu drej frigoriferit…

Janinë 09.12.2012

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

ANETA

Sipas poemthit të  Dhionisios Sollomos
“E pashë Ksanthullën”

Mbrëmanet pashë Anetën,
Mbrëmë vonë në muzgëtim,
Tek vej të mirr galetën,
Të nisej për udhëtim.

Të fryrë velat e bardha,
Gufonin ndenë erë,
Njelloj si  pulëbardha,
Kur fluturimin merr.

Qëndronin miqtë e heshtur,
Me  gaz e turbullirë,
Ajo tundte shamizën
E thoshte lamtumirë.

Eh, atë përshëndetje,
Qendrova të kundroj,
Der’ sa nga largësia,
Nuk munda më ta shqoj.

Nuk mundja të dalloja,
Kur u largua shumë,
A ish ajo shamia,
Apo i dallgës shkulm.

Pëlhurëzë e gufuar,
Shamizë e larë në shkumë,
Tek u përlotën shokët,
Lotova edhe unë.

Nuk qaja për galetën,
Për velëzën e shkretë,
Por qaja për Anetën,
Që ikte në kurbet.

Nuk qava për galetën,
As për të bardhen velë,
Veç qava për Anetën,
Me flokun e kaçurel.