KUKUMJAÇKA

Rena M Petrou

Mbrëmë natën, nata ish e gjatë, e gjatë e pambaruar.

Një kukumjaçkë erdhi u ul në pemën pranë oborrit

dhe zuri kujën me vajtim, me vaj të zi të hidhur.

Klithma e saj rryhej në vesh, e lotë gëlonte syri.

Dhe ndjeja thellë në shpirtin tim se veç për ty vajtonte.

Po ku të vij e shkreta unë, ku të të gjej e gjora,

tani që nuk jetojmë më bashkë, të ndarë e të thërmuar?

Më the, në botë e në dynja kurrë mos të të kërkoja

dhe as për gaz e hidherim pranë teje mos afrohem!

Por sapo gdhiu ditë e re e shkoi natë e mallkuar,

mbëriti lajmi, kob i zi, tutje nga hapësirat.

Ti ndër të gjallë nuk ishe më, por ishe ndër të vdekur.

Atëhere mali drithëroi e dielli u shua

dhe zogjtë e mpirë përmbi pullaz, ndaluan fluturimin.

Dhe zemra ime u nda më dysh e sytë mu errësuan,

jeta u bë një hon i zi, gjërsa në të ti  s’ ishe.

E çë se nuk jetonim bashkë, e çë se nuk më doje,

sa kohë që shihje qiellin dhe yjet adhuroje,

pa, dashuri do gjeje gjetkë e puthje do dhuroje.

Por është mëkat, gjynah i rëndë të jesh i shtrirë, për lumë,

e sytë e tu të mos shijojnë detin dhe dallgët shkumë.

Ndaj dhe po vdes i shtrenjti im, të vi aty pranë teje.

Si të të lë n’ atë vetmi, n’ atë shurdhim rrufeje?

Shqipëroi: Arqile Garo

Janinë, dhjetor 2012